Ibon Egañak elkarrizketa Iban Zalduari, “Nola izan garen gauza” bilduma antologikoaren inguruan

[Nire Nola izan garen gauza bilduma antologikoaren aurkezpen ekitaldien artean Ibon Egañarekiko elkarrizketa bat prestatuta zegoen, Tobacco Days liburu denda adeitsuan egiteko asmoa genuena, baina, azkenean, ezin izan genuena burutu. Ibonek, liburuaren hitzaurre mamitsua idatzi duenak, gidoia prestatuta zeukan, eta, nik, erantzunak zirriborratuta. Lan hori probestea erabaki, eta zirriborro horiek osatu ditut elkarrizketa honetarako, ahalik eta modu bat-batekoagoan erantzunez, naturaltasunaren mesede (seguru akatsen bat edo bestek ihes egin didala lan egiteko modu horren ondorioz, barkatu). Hona hemen emaitza, edonola ere].

Ibon Egaña: Sarritan proposatu izan duzu ipuin liburu eta ipuin bildumen arteko bereizketa: ipuin liburuak lirateke gai jakin baten inguruan jositako liburuak, batasun bat dutenak; ipuin bildumak, berriz, itxuraz halako batasunik ez dutenak, ipuin autonomoen sortak. Azken horien zaleago zarela esan izan duzu eta halakoak dira zure liburu gehienak, nahiz eta Biodiskografiak edo  Idazten ari dela idazten duen idazleaneurri batean tematikoak diren. Edonola ere, kasu honetan batasun tematiko ageriko liburua plazaratu duzu, gatazkaren inguruko ipuinen antologia bat. Nondik sortu zitzaizun Gauza-ri buruzko ipuinak biltzeko beharra?

Iban Zaldua: Bai, bilduma antologiko oro-hartzaile bokazioa du Nola izan garen gauzak, gai bati buruzko ahalik eta ipuin gehienak jasotzekoa. Ideiak, dudarik gabe, Galaxia Gutenbergek atera zidan Como si todo hubiera pasado proiektuan du jatorria: han, euskal gatazkaren (edo biolentziaren, edo terrorismoaren…) gaiak sortzen zuen interes berrituaren testuinguruan, nire ibilbideko hainbat ipuin bildu nituen. Baina ez guztiak, hitzarmen kontu batzuengatik: jatorrizko ipuinen edizio hau, alde horretatik, askoz ere osoagoa da, hirurogei ipuin ditu, gaztelaniazkoaren berrogeita bi piezen ondoan.

Beste kontu bat da ohartu nintzela bazegoela, han eta hemen topatzen nituen euskal irakurleen aldetik, eskaera bat bilduma hori euskaraz ere egon zedin: nik, hasiera batean, pentsatu nuen ez zela horren beharrezkoa, irakurle euskaldunak bazituelako eskura ipuinak, barreiatuta egonda ere, jatorrizko liburuetan, hots, Gezurrak, gezurrak, gezurraken, Etorkizunan, Inon ez, inoiz ezen eta abarretan. Baina egia da erosoagoa dela modu honetan, ale bakarrean bilduta edukitzea. Erein prest agertu zen hori egiteko, eta horixe.

Bestalde, duela hamar urte pasatxo beste atzera begirada bat bota nuen, Ipuinak –Antologia bat– liburua ekarri zuena ondorio bezala (Erein, 2010), eta hau da beste hamar edo hamaika urte ondorengo hurrengoa: uste dut ona dela, noizean behin, pausatzea eta aurreko ekoizpenaren uzta jasotzea, nolabait.

Bazegoen beste kontu bat interesatzen zitzaidana, orobat: Ipuinak antologia hartan bezala, poltsikoko edizio batean jaso ditut narrazioak oraingoan ere, eta hori ere inportantea begitantzen zait, irakurleak material asko jaso dezakeelako, tartean liburuetan ez zeuden ipuin batzuk eta inedito batzuk, oso prezio onean. Ez da gutxienekoa niretzat, liburuen prezioak, kasu batzuetan, disparatatuak iruditzen zaizkidan neurrian.

Gatazkari buruzko kontakizuna edo Errelatua eztabaidagai da eremu politikoan, bereziki ETAk armak utziz geroztiko hamarkada honetan, eta eztabaidatu izan da errelatu horretan fikzioari, literaturari zein leku dagokion ere. Ziurrenik literatura eta Errelatuaz pentsatzean errazago irudikatzen dugu kontakizun hori nobela baten forman, edo film luze (beharbada serie) baten gisan, narrazio luze baten gisan, edozein kasutan. Zuk, aldiz, 25 urteotan zehar ipuinera jo duzu nagusiki, narratiba laburrera. Uste duzu bestela begiratzen zaiola ipuingintzatik Gauzari? Eta, horrekin lotuta, zer eskain diezaioke ipuinak, genero gisa, gatazkari buruzko kontakizunari?

Kontua da nik nekez eskaini diezaiokedala beste begirada bat, funtsean ipuinlaria, ipuinen idazlea naizen neurrian. Egia da nobela pare bat argitaratu dudala, baina nire benetako sena ipuingilearena da, eta alde horretatik ez da zilegi, ziurrenik, beharra bertute bihurtzea. Baina, hori esanda, iruditzen zait ipuin bildumek izan dezaketela abantaila bat nobelen gainean, eta multiperspektibismoarena, edo polifoniarena nahi baduzu: ikuspuntu eta egoera ezberdinak, batzuetan kontrajarriak, aurkezteko aukera, ipuinak oso diferenteak izan daitezkeela probestuz. Ez dut esan nahi hori nobelan egin ezin daitekeenik, batez ere kutsu edo ukitu esperimentala badauka, baina hori ere gero eta ezohikoagoa da. Nobela tradizionala unekibokoagoa da, pieza bakarrekoa, eta hor oso zaila da askotariko ikuspegiak ematea. Justu gure gatazkak oso beharrezkoa duen zerbait, ziurrenik, alderdi narratibotik.

Liburuaren aurkezpenean Rutu Modan komikigile israeldarraren aipu hau irakurri nuen, hain zuzen: «Poloniar asko kexu dira juduek alemaniarrak barkatu dituztela, baina ez haiek. Eta juduak poloniarrekin oso haserre egoten dira pentsatzen dutelako alemaniarrekin kolaboratu zutela. Nire belaunaldiko alemaniarrekin hitz egiten dudanean, iraganaren inguruko narrazio bera konpartitzen dugu gutxi gorabehera. Zein zen biktima eta zein zen zapaltzailea. Eta harreman berri bat eraikitzen has gaitezke. Poloniarrekin, narrazio diferenteak dauzkagu. Juduek pentsatzen dute poloniarrak antisemitak zirela, eta poloniarrek, juduei laguntza eman zietela. Niretzat oso zaila izan zen nire narrazioan sinesten ez zutela onartzea. Eta palestinarrekin antzeko arazo bat daukagu. Gure historiak ez ditu konbentzitzen. Eta narrazioarekin nahasita jarraitzen dugu. Oso zaila da akordio batera iristea zerbait berria eraikitzen hasteko. Horregatik anbiguitatea onartu behar dugu, konplexutasuna, eta ez soilik iritzi bakar bat». Ipuina akaso ez, baina ipuin bilduma helburu horretara egokitzea errazagoa iruditzen zait, nobela baino.

Nobelak, gainera, tradizio gehiago dauka, irudipena daukat, “gailu” edo “artefaktu moral” gisa. Ez du zertan horrela izan, e, baina generoaren historiari begiratuta horrek ere bere pisua duela pentsatzen dut. Ipuina pixka bat “askeagoa” iruditzen zait, ikuspegi horretatik…

Zure ipuingile-ibilbidean zehar generoaren baitako tradizio, azpigenero eta joera ugari landu dituzu: ipuin errealista, fantastikoa, zientzia-fikzioa, metaliterarioa… Oro har, euskal literaturan Gatazkari buruz idatzi diren ipuinek estetika errealistetara jo dute, salbuespenak salbuespen. Beharbada zure ipuingintzaren berezitasunetako bat da, Gauzari buruzko literaturari dagokionez,  fantasia eta zientzia-fikzioa erabili duzula oso hurbileko errealitateak izendatzeko eta fikziora eramateko. Ihesbidea eskaini dizu fantasiak? Errealitatea beste modu batera ikusteko modua? Zein da fantasiak ireki dizun atea Gauzari buruz idazteko, eta izan duzu erreparorik fantasia eta euskal gatazka lotzeko?

Antzeko zerbait erantzungo nizuke: ni, ipuinlari bezala, literatura fantastikoari lotuta hasi nintzen idazten, nerabezaroan; hori da nire jatorria, eta ekidinezina iruditzen zait horretara itzultzea behin eta berriro. Azken batean, ipuin garaikidearen iturri historiko nagusienetako bat da XVIII.-XIX. mendeetako ipuingintza fantastikoa. Eta, nire kasu partikularrean, literatura fantastikoaren azpiadar bat besterik ez den zientzia-fikzioarena, jada XX. mendean batez ere.

Baina egia da, bilduma eta kronologia errepasatuta, “kostatu” zitzaidala gaia “fantastikoki” abordatzea: euskarazko lehenengo liburuan ez dago ipuin bakar bat ere ildo horretakotzat jo daitekeena, eta Gezurrak, gezurrak, gezurraken bakarra. Gaiaz aritzeko asumitu izan banu bezala “trama errealista” zela egokiena edo normatiboena, nolabait. Txuma Lasagabasterrek bere garaian ezarritako “agindu” hura, euskal nobelak errealitateari aurre emateko ezina gainditzeko deia, neure egin izan banu bezala. Ondoren bai, gero eta gehiago animatzen joan nintzen generoarekin lotu daitezkeen egoera literarioak planteatzera. Lotsa galtzen hasi izan banintz bezala. Bueno, zientzia-fikzioarekin antzeko zerbait gertatu zitzaidan: gaztetan hori besterik ez nuen idazten, baina idazle “serio” bihurtu nahi izan nuenean behe-literaturaren lotuegi ageri zitezkeen zantzu horiek disimulatzen saiatu nintzen –institutuko irakasleek ederki ulertarazi zidaten hura ez zela literatura garaia egiteko bidea–. Baina une batetik aurrera behin eta berriro itzuli naiz zientzia-fikziora, muga horien funtsa nahikoa sendoa ez zela ulertu nuenetik alegia.

Edonola ere, niri literatura fantastikoa sekula ez zait ihesbide bat iruditu. Alde horretatik Julio Cortázar-en eskolakoa naiz, desberdintzen zuenean fantasia hutsaren eta literatura fantastikoaren artean: fantastikoaren nire erabilerak ez du zerikusirik “errealitatean” existitzen ez diren munduen eraikuntzarekin, baizik eta errealitate hori, egunerokotasun hori argitu edo zalantzan jar dezaketen egoeren txertaketarekin. Egoera horiek errealitatea deitzen dugun horren ezaugarriren bat puztu edo azpimarratzen dute, alderantzikatze  bat sortzeko, galderak eragiteko, errealitatea bera zalantzan jartzeko… Gure Gauzaren testuinguruan gertatutako hainbat kontu, bestalde, hain dira bitxiak edo txokanteak ezen literarioki sinesgarriak egiteko ezinezkoak dira kasik, beraz, alderantzikatze fantastiko hori txertatzea, askotan, atakatik ateratzeko bide bat izan daiteke, errealitate horren absurdu-maila azpimarratzeko modu bat… Ez dakit ondo azaltzea lortzen dudan…  Edozein modutan ere, nik egin nuenerako ez zen berritasun bat euskal literaturan ere, gogoan har dezagun errealismo magikoaren erabilera Joan Mari Irigoienen eleberrigintzan, edo literatura fantastikoaren zantzuak Atxagaren Gizona bere bakardadeanen…

Gainera, nik gero eta zalantza gehiago dauzkat literatura errealistaren eta fantastikoaren arteko mugen inguruan. Errealismoa beste konbentzio literario bat baino ez da, azken batean. Sistema ekonomiko gero eta fantastikoago batean sartuta gaude, turbokapitalismoan, fikzio gero eta sinestezinagoetan oinarritzen dena eta gero eta gehiago urruntzen ari dena izan beharko lituzkeen oinarri materialetatik, eta gero eta ahalmen gutxiago daukana jendearen behar beti hazkorrak modu justu eta minimoki berdinzale batean asetzeko. Ni ez nau harritzen literatura fantastikoaren goraldiak ekonomia gero eta fantastikoagoa bihurtzen ari den une historiko batean. Baina iruditzen zait gaitik desbideratzen hasi naizela, barkatu…

Antologiako ipuin bateko pertsonaia batek lasaitua hartzen du Katherine Mansfield-en antologia bat erosi eta ohartzen denean kronologikoki ordenatuta daudela ipuinak, ez baititu jasaten antologoen apeten arabera egindako bildumak. Zuk ere ordena kronologikoan eman dituzu ipuinak antologia honetan. Zaharrena 1997an argitaratu zen estreinakoz, eta azkenak argitaragabeak dira. Garai oso desberdinetan idatzitakoak dira ipuinak, beraz, eta horren harira, iruditzen zait idatzi diren garaiaren marka dutela ipuinek. Ez dakit konforme zauden horrekin. Berdin idatziko zenituzke gaur egunetik, demagun ETT-en auziari buruz edo Lizarra-Garaziko su-etenari buruz? Nolako inpresioa eragin dizu ipuin horiek eta gaur egunetik irakurtzeak?

Imajinatzen dut ezetz, ez nituzkeela berdin idatziko. Azken finean, begirada “garaikidea” eta begirada “historikoa” desberdinak dira, halabeharrez. Liburu honetan bietarik dago, gaurkotasunaren gertakariei kasik urgentziazko begirada batetik hozka egiten dieten ipuinak, eta begirada historikoa gailentzen den beste batzuk. Berrienen artean, bistan denez, azken begirada hori joan da gailentzen, geroz eta gehiago ez dugulako Gauzaz idazten, Gauzaren errelatuaz baizik, memoriaz, ETAren terrorismoa desagertu denetik…

Baina gauzak aldatzeko eta berrebaluatzeko tentazioa edukita ere, ipuinak bere horretan uztea erabaki dut, Euskaltzaindiaren arauei egindako hizkuntza-egokitzapen batzuk alde batera utzita, ipuinok ere garai baten lekuko direlako, eta interesatzen zitzaidalako horrela uztea, une bateko geruza fosilak balira bezala. Inpresioaren aldetik, denetik gertatu zait: batzuek beste batzuek baino gehiago konbentzitu naute, literarioki. Imajinatzen dut irakurleei berdin gertatuko zaiela, nahiz eta, espero dut, konbentzigarriak iruditzen zaizkien ipuinak jakin batzuk izango direla irakurle batzuentzat, eta beste ipuin jakin batzuk beste irakurle batzuentzat. Baina, esan bezala, uste dut are flojoenek ere badutela balio “fosil” minimo bat, aipatu ikuspuntutik, eta horregatik hobetsi dut, Como si todo hubiera pasadon egiten nuen bezala, hurrenkera kronologikoa, noiz argitaratu ziren kontuan hartzen duena alegia. Nahiz eta gero irakurleak, jakina, nahi duen ordenean ekin diezaiokeen liburuari, horretarako da subiranoa eta…

Halakoetan beti gogoratzen naiz Benito Pérez Galdós-ez eta bere narratiba zatitu ohi den bi multzo nagusiez: nobela historikoak, hots, nagusiki “episodio nazionalak” delakoak, non fikzioaren bitartez historia egiten saiatzen zen –Espainiako historiaren bertsio liberal bat, alegia–, eta “nobela garaikideak”, Fortunata y Jacinta eta abar, Galdósek berak ezagututako garaiak nobelatzeko bere saiakera, historia egiteko asmorik ez zeukatenak. Kritikari gehienak bat datoz bigarren ildo hori izan zela, literarioki, bere lorpenik handiena…

Gatazkarekin lotutako sufrimendu ugari agertzen dira ipuin hauetan: ETAk hildakoak, torturatuak, bizkartzainarekin bizi direnak, dispertsioaren ondoriozko istripuak, eta baita Gatazka urrunagotik edo tangentzialki bizi duten pertsonaiak ere. Ipuinak jarrian irakurrita, aniztasun horretaz, ertz askotariko horietaz jabetzen doa irakurlea. Era berean, pertsonaia ugari ageri dira liburuan deseroso daudenak dauden tokian: ilegalizazioaren aurkako manifestazio batean, adibidez, deseroso daudenak badakitelako hor dauden gainontzekoak ez direla egongo, eman dezagun, ETAren atentatu baten aurkako elkarretaratze batean. Zure ipuin hauek irakurtzean askotan etorri zait burura Bernardo Atxagaren “Herio I versus Herio II” testua. Ikasle nintzela Gasteizko Parral tabernan antolatu zenuten errezitaldi batean entzun nuen estreinakoz, oker ez banago. Testu horretan Atxagak bi Herio jartzen ditu eszenan aurrez aurre; Herio Bat-ek Herio Bi-ren makurkeriak salatzen ditu; Herio Bik, aldiz, Herio I jotzen du gaizkiaren erantzule. Herio I da Mikel Zabalza hil zuena, edo bere botere guztia erabili zuena Joxe Arregi hil arte torturatzeko. Herio II-k, aldiz, Hiperkorren gusanitoak jaten zituzten umeak hil zituen, eta bahituta zegoen ingeniariari Julio Paga! esaten zion. Atxagaren testu horren azpi-izenburua da: “Herio I versus Herio II edo Bataren eta Biaren artean gaudenak ez gaude erdian, baizik eta leku guztietan”. Hainbat euskal idazlek aldarrikatu izan dute, ordea (lehen orain baino gehiago, egia esan) gauzaz idazterakoan posizio jakin bat hartu beharra, lubakiaren alde batetik idatzi beharra. Ez dakit idazle bezala, zu erdian, leku guztietan, edo zure liburu baten izenburua parafraseatuz, “inon ez” kokatu ote zaren… eta hori zenbateraino den posible.

Bai, Atxagaren testu horrek asko inpresionatu ninduen bere garaian, eta askotan aipatu izan dut. Euskal gauza hau bi bandotara murriztea erredukzionista samarra iruditzen bazait ere, batzuetan: betiere bi bando baino askoz ere gehiago egon direla esango nuke. Baina abiapuntu on bat iruditzen zait, bere xumetasunean, eta oso zaila betetzeko, programa literario bezala. Nik ere, asmoz, “leku guztietan” egon nahi nuke, idazle bezala, eta, Pello Lizarraldek aldarrikatzen duen bezala, pertsonaia guztiak berdin maitatu nahiko nituzke, pertsonai gisa alegia, baina ez dakit posible den, eta are gutxiago lortu dudan, saiatu naizenean. Hori irakurleak erabaki beharko du, beti bezala.

Gero beste kontu bat dago, eta da norbera ze lekutik ari den gizarte zibilaren partaide bezala, ETAren terrorismoari dagokionean, edo ezker abertzalearen gizarte-oinarritik sortzen zen jazarpen giroaren inguruan, edo euskal gizartearen zati handi baten –eta askotan norberaren– indiferentziaren aurrean, edo biolentzia polizialari eta estatu terrorismoari dagokionean, eta abar. Eta ze lekutik ari den idazle bezala, kontu horiez idazten duenean. Lotuta daude, zalantzarik ez, baina zehazki puntu geografiko-moral berean ez dauden bi leku iruditzen zaizkit horiek. Badakit hau guztia nahasgarria suerta daitekeela, ziurrenik nik neuk ez dakidalako argi kontzeptualizatzen. Teoriarako ez naiz oso iaioa, esan dut behin baino gehiagotan.

Adibideren bat jarrita agian hobeto uler daiteke. Partidu batean militatzen ibili nintzen garaian –Euskadiko Ezkerran, 1980ko hamarkadaren lehen erdialdearen amaieratik 1990ekoaren hasierara arte, gutxi gorabehera– ez nuen, zuzenean behintzat, gaiaren inguruko fikziorik idatzi. Eta garai horretan dezente idatzi nuen, gaztelaniaz, nahiz eta, zorionez, gutxi argitaratu zidaten. Erretrospektiboki pentsatuz, iruditzen zait sinesmen politiko horren sendo eta “instituzionalizatua” daukazunean zaila dela literarioki aritzea politika horren hurbiletik ukitzen duten gaiei buruz. Ondoren, zer esanik ez, politika egiten jarraitu dut, baina beste plano batean, militantzia partidistatik kanpo. Eta hortik gaiari buruzko literatura –niretzat– minimoki onargarri bat egitea posibleago izan zait. Hori da neure buruari ematen diodan azalpenetako bat, baina auskalo zenbateraino den egia: gutxi fidatu behar gara idazleaz, bere obra analizatzen jartzen denean…

Beste adibide bat. Ni nahiko urrun sentitzen naiz, politikoki eta filosofikoki, Lander Garro bezalako idazle baten jardunetik. Baina horrek ez dit bere Gerra txikia eleberriak dituen bertuteak ezkutarazi, Gauzaren inguruko literaturako obra nabarmena iruditzen zait. Nanclares bidetik abiatutako Carmen Gisasolarengandik, ordea, askoz ere hurbilago senti naiteke, alde askotatik. Baina, asmo on batetik abiatutako proiektu bat izanda ere, gaiaz idatzi zuen eleberri hura, Gaur zortzi, ez zitzaidan ona iruditu. Antzeko zerbait argudiatu nuen behin batean gatazkaren inguruko bi komikien inguruan, adibidez. Badakit gaur egun ez dagoela modan: “mezuaren” pisua, artelanak aintzat hartzeko orduan, erabatekoa bihurtu dela, bestelako kontsiderazioen kaltetan. Baina nik, boladan ez dagoen arren, literaturaren autonomia aldarrikatzen jarraitu nahiko nuke: inportantea iruditzen zait, zaharruno samarra geratzen bada ere. Literaturaren autonomia, ezen ez independentzia, azpimarratzen dut, argi gera dadin: Ursula K. Le Guin-ek esaten zuen bezala, ez nuke nahi aldarri hori konfunditua izan dadin “artea arteagatik” doktrinarekin, ezta gutxiago ere. Alde horretatik, Arroz urez bezalako produktuak, esaterako, terribleak iruditzen zaizkit hala ikuspegi estetikotik nola etiko-politikotik.

Gauzaz aritzea iragan hurbilaz aritzea da batez ere. Zure ipuinak eta bertako pertsonaiak iraganera begira daude, eta askotan gogoratzen dituzte gaztaroko urteak, nostalgiaz bainoago malenkoniaz, esango nuke, baina oroitzen dute halaber iragan traumatikoa ere. Iragan traumatiko hori berridatzi egin nahiko lukete pertsonaia askok, eta besteak beste horregatik, jolas egiten duzu denbora manipulatzera ipuinetan. Denbora manipulagarri, plastikoa da ipuin hauetakoa: zirkularra, errepikakorra, edo multiplikatua. Badago Felix de Azuaren aipu bat, ipuin batean agertzen dena: “aldatzen den bakarra iragana da”. Jakinmina sortzen didan zerbait da zuk, idazle izateaz gain, historialari ere bazarenez, ea iragana berdin ulertzen duzun historialari eta idazle gisa. Iragana aldagarria da soilik fikzioan? Fikziotik kanpo ere bai? Historian egin ezin duzuna egin dezakezu fikzioan?

Esango nuke literaturak ematen didala ahalmena historian egin ezin dudana egiteko. Historialaritzak arau oso zurrunak ditu, dokumentuek diotena erdigunean egon behar da eta ezin zara beren erradiotik gehiegi aldendu, iturrien azterketa kritiko eta zehatza eskatzen du, eta zuhurtziak eta zalantzak agintzen dute bertan. Badakigu objektibotasun osoa ezinezkoa dela historialarien lanean, baina objektibotasunerako nolabaiteko isuria izan behar du historialariak beti helburu. Egiara, egi historikora kasu honetan, ahalik eta gehien hurbiltzeko helburuarekin. Nahiz eta egia hori ez den inoiz jotzen, noski.

Literaturak egiarako beste bide bat proposatzen du, dezente malguagoa, eta askoz ere bihurgunetsuagoa. Eta beroagoa, nahi bada: historia jakintza arlo hotza da, hotza izan behar du derrigor. Biak izan daitezke, kasu honetan bezala, gure iragan hurbila esploratzeko ateak, baina nik esango nuke bide nagusia, zibila, soziala, ikerketa historikoak hornitu behar duela. Literaturarena bide osagarria da, pertsonalagoa soziala baino, irakurle bakoitzarena banan-bana hartuta, ez dakit nola azaldu. Iritsi daiteke, emozioen bidetik, historia –edo kazetaritza, edo soziologia…– iristen ez den lekuetara. Baina ez dut uste literatura tronuratu behar dugunik. Literatura errelatuaren erdigunean azaltzen bada, eta hori da, neurri batean, Patria fenomenoak mahaigaineratu duena, malo: gauzak maila kolektiboan bereziki ondo egiten ari ez garen seinale iruditzen zait.

Memoriaren eraikuntzaren auzia dago hemen erdigunean. Memoria hori bi motatakoa izan daiteke: pertsonala eta transferiezina –eta hor familia-memoria ere sartuko nuke, eta taldearena, klanarena nahi baduzu–, eta memoria zibikoa, edo soziala: gizarte bezala eratzen duguna kontsentsu minimo batzuen gainean. Zientzia sozialek –tartean historiak– memoria zibiko edo zibil hori informatu behar dute, oinarri horiek ezartzen lagundu behar dute. Baina kontsentsu minimo hori lortzen ez denean, edo ezbaian dagoenean, orduan lekualdatzen da “errelatuaren bataila” literaturaren, edo zinemaren, edo telesailen, edo arte plastikoen alorrera. Horregatik diot halakoak gertatzea seinale txarra iruditzen zaidala.

Horrek ez dio ezer kentzen literaturak, gai honi buruzko literaturak, niretzat daukan garrantziari, handia dena. Irakurle bezala eta, ondorioz, idazle bezala. Eta oso argi daukat nik gai honi buruz idatzi badut, hobeto edo okerrago, izan dela beste batzuek idatzi dutelako horri buruz, eta irakurri ditudalako, eta lagundu didatelako, literarioki, auziaz pentsatzen. Prentsaurrekoan aipatu nuen bezala, eskertuta natzaie horregatik Bernardo Atxaga, Anjel Lertxundi, Arantxa Urretabizkaia, Itxaro Borda, Aingeru Epaltza, Beñat Sarasola, Mikel Hernandez Abaitua, Luistxo Fernandez, Xabier Montoia eta Uxue Apaolazari, eta, batez ere, niretzat eredu handienak izan direnei, bai literarioki, bai etikoki, hots, Jokin Muñozi eta Ramon Saizarbitoriari.

Iraganaren eta orainaren artean, hala ere, badaude hariak ipuinetan, nola ez. Batez ere  esango nuke bi figura direla errekurrenteak eta haien bidez lotzen direla bi denborak: batetik, iraganetik orainean agertzen dira fantasmak, hildakoenak edo jaio gabekoenak; eta  bestetik aspaldiko adiskideak berragertzen dira maiz, urtetan ikusi gabeko lagunekiko enkontruz beteta daude ipuinak. Zergatik uste duzu izan zaizkizula baliagarri figura horiek Gauzari buruzko fikzioak sortzeko?

Ez daukat oso teorizatua espektroena, eta, alde horretatik, asko ikasi dut, Ibon, hitzaurrean ematen dituzun erreferentziekin. Ez dakit ondo, alde horretatik, zer gehitu. Fantasmak, mamuak, niretzat mendekuarekin eta justizia poetikoarekin lotuta daude, nolabait esateko, horrela funtzionatu izan dute fikzio askotan. Eta irudipena daukat horrela erabiltzeko tentazioa izan dudala maiz, Gauzaren inguruko nire ipuinetan. Baina azkenean horrek ere ezin duela funtzionatu erakusten saiatzen naizela, buelta ematen diodala, fantasmaren rol tradizionalak ez duela lekurik gure arazoen askapenean, eta frustratu egiten dut, modu batean edo bestean, espektroaren rol tradizionalak ezartzen duen zeregin hori. Iragana aldatzeko saioek, denboraren makinen edo bestelako bitartekoen bidez, desiratutako helburua sekula betetzen ez duten bezala. Edo, betetzen badute, ondorio negatibo edo anbiguo bat ekartzen duten bezala. Ez dakit, ezin dut hobeto azaldu.

Aspaldiko adiskideek denboraren igarotzea, eta denborak eragiten duen higatzea islatzeko bide tradizionalak dira. Denborak dakarren aldaketa ekidinezina. Noraino aldatzen zaituen denborak eta noraino ez. Imajinatzen dut hori dela adinean gora egiten ari naizelako gero eta gehiago, eta denboraren zauriak gero eta agerikoagoak direlako, nigan eta nire ingurukoengan. Azken finean, kontuan hartu behar duzu ez naizela Gauzaren fikzioen idazle goiztiarra, hogeita hamar bat urte nituen halako lehenengoak idatzi nituenean. Tarte nahikoa, beraz, hamasei edo hogei urterekin ezagutu nuen jendea eta ni neu nola aldatzen ari ginen ohartzeko. Hori guztia, familiaren ordez adiskidetasuna sakralizatu zuen belaunaldi batean, edo hala irudikatzen dut nik nire belaunaldia, nahiz eta agian alderantziz izan zen, agian desakralizatu genuena familia izan zen, eta adiskidetasunean aurkitu genuen ordezkoa edo metadona. Ordezko bat ez zuena beti espero genuen bezala funtzionatu –gure seme-alabekin adiskidetasun moduko harreman mota berriak eraikitzen saiatzea funtzionatzen ari ez den bezala, beldur naiz–. Hortik agian gaiaren errekurrentzia. Ez dakit, berriro ere objektutik hurbilegi nago, ziurrenik, analisi on bat egiteko.

Badago Iban Zalduaren ipuin mota edo azpi-genero bat, musikaren edo kantu baten inguruan idatzitako ipuinena. Liburu bat osatu zenuen, Biodiskografiak, mota horretako ipuinekin, eta antologia honetan ere badira ildo horretako ale batzuk: Aventuras de Kirlian, Radiohead, edo Kraftwerk-ek inspiratuak, edo haien aitzakian egituratuak dira hainbat ipuin. Alderantzizko ariketa eskatuko banizu, bilduma honi zein musika-estilo dagokiola iruditzen zaizu? Eta, kantu bakar bat jarri beharko bazenio, zein jarriko zenioke?

Erantzun konbentzionala, musika-estiloari dagokionean, RRVa izango litzateke, ezta? Hori da askorentzako Gauzaren soinu-banda nagusia, nostalgia musikal euskaldunak, gaitz endemiko horrek, anplifikatzen jarraitzen duena etengabe. Baina ez da nik erabiliko nukeena. Begien bistakoegia iruditzen zait, eta, gainera, epealdi oso jakin bati lotuta dago, laurogeiko hamarraldira, laurogeita hamarrekoaren hasierara, eta Gauzak askoz ere etapa gehiago izan ditu, lehenago eta geroago. Gainera, behin baino gehiagotan esan dut, entzuten nuen arren –halabeharrez, leku guztietan zegoelako garai hartan–, ez nintzen talde haien oso zalea, oro har eta salbuespenak salbuespen. Britainia Handitik zetozen soinu jakin batzuen imitatzaile txarrak iruditzen zitzaizkidan haietako asko, garai hartan.

Beste hurbilketa bat egin beharrean nagoela iruditzen zait, eta zerbait generikoagoa saiatu. Nik esango nuke gure gatazkari oro har dagokion estiloa postpunka dela, edo garai hartan esaten genuen bezala, afterpunk delakoa. Eklektikotasun asko batzen zen bertan, soinu siniestro, ilun eta depresiboenetatik –pentsa dezagun The Cure, Echo & The Bunnymen, edo The Sound bezalako taldeetan– dantzagarrienetara, nola izan baitzitezkeen Gang of Four edo PiL, adibidez. Kontraesankortasun hori, iruditzen zait, ondo egokitzen da gure gauza tristeaz daukadan sentsazioarekin, ze, azken finean, oso garai ilunak izan ziren, tragikoak, baina, nekea nagusitu zen arte behintzat, baita itxaropenez beterikoak ere, neurri batean bederen. Ez dakit ulertzen zaidan. Tira, Joy Division/New Order eboluzioak ondo islatzen du esan nahi dudana: musika tristea baina, denborarekin, dantzagarria bihurtu zena –New Order oso dantzagarria da, hankak mugitzeko gogoa ematen du, baina, fijatzen bazara, kanta askok oso hitz tristeak dituzte aldi berean–. Ironia zerion, askotan, afterpunkari, eta hori ere oso interesgarria iruditzen zait euskal gatazkarekin lotzeko orduan. Gainera estilo orokor bat da, ez da lokala RRVa bezala, eta gogoratu behar da egon zirela ere ildo horretako euskal bandak ere, nagusiena ziurrenik M-ak, askotan ahaztu egiten zaiguna, tamalez.

Eta kanta ere hor ingurukoa hautatuko dut, nahiz eta idatzi zuen taldea gehiago lotzen zen, garai hartan behintzat, New Wavearekin afterpunkarekin baino: XTCren “Generals And Majors” abestiari buruz ari naiz. Gure tragedia handienetako bat izan da nola “jeneralen”, buruzagien kupulek, ETAn eta ezker abertzalearen buruan zeudenek, baina baita estatu aparatuen buruan zeudenek ere, jendea manipulatu duten bihozgabeki, ezagutu dugun tragedia soziala luzatuz eta luzatuz urteetan zehar: hainbeste sufrimendu, zertarako. Kantak umorez hitz egiten du, itxura batean, oso serioa den gai batez, dela militarismoa eta bere ondorioak, nola ondorio horiek pairatzen dituztenak beste batzuk izaten diren, oinezkoak, militante arruntak, handik pasatzen zirenak… Eta hori ere, beste gauza askoren artean, izan da gure Gauza.

Postpunk-eko hiru (lau) disko

[Badira hilabete batzuk ez dudala berreskuratzen nire “Hiru disko” saileko alerik. Kasu honetan tokatzen zena postpunk delakoaren diskoez idatzitakoa zen, eta irudipena daukat, aurrekoak ez bezala, zaharkituago geratu zaidala hau, hain zuzen ere –orduan– nahiko garaikidea zen joera bati buruz aritu nintzelako. Saiatu naiz igaro diren zazpi urteren zanga gainditzen, besteak beste laugarren disko bat gehituz, baina ez dut uste lortu dudan…].

Revivala da rock musikak mugimendu “berriak” sortzeko erabiltzen duen metodo nagusia, egun; agian ez zaio besterik geratzen, agorpen fasean dagoela erakutsiko lukeen zerbait. Zer esanik ez, badago joera hori mesprezatzen duenik, baina nik maite dut. Besteak beste denboraren igarotzea mantsotzen duelako, nolabait, betiereko itzulera baten sentsazioa eraginez, eta hori, sinets iezadazue, gero eta garrantzitsuagoa da adin batetik aurrera. 2000. hamarkadako bigarren erdialdeko postpunka, alde horretatik, 70ko hamarkadaren amaiera eta 80aren hasierako afterpunkaren eguneraketa da (batzuek izendapen bera erabiltzen dute bi uneetarako, baina nik nahiago dut hala desberdintzea), hots, Joy Division, Siouxsie, Gang of Four, Killing Joke, PIL, The Chameleons eta enparauen soinuena alegia.

Bloc Party, Silent Alarm, Wichita 2005.

Punkaren, elektronikaren, krautrockaren eta funkaren gurutzaketa gertagaitz hura fagotizatzen hasi zirenetako batzuk izan ziren Bloc Partyko kideak; badago zaku horretan Franz Ferdinand, Maxïmo Park edo Killers bezalako taldeak sartu nahi izan duenik ere, baina horien guztien izpiritua popero eta argiegia egia da, nire ustez, postpunkarekin lotzeko; 2010ko hamarraldian zehar talde horiek izan zuten bilakaerak nire garai bateko iritzia konfirmatu baino ez zuen egin. Bloc Party britainiarrak beste kontu bat zirela iruditzen zitzaidan orduan, eta haien lehenengo disko honek ederki laburbiltzen zituen genero berreskuratuaren ezaugarriak: gitarra zorrotzak, doinu (batzuetan) dantzagarriak (iluntasun itogarri batekin nahastuak), Kele Okereke kantariaren ahots berezia, eta angustia nerabe-metropolitarra letretan; “Banquet”-en abesten duten bezala, “Why’d you feel so underrated? /Why’d you feel so negated? / Turning away from the light /Becoming adult / Turning into myself / I wanted to bite not destroy”. Debut disko bezala ez dauka parerik (2005 urteetako onenen zerrenden gailurrean agertu zen), eta, izan ere, Bloc Party azken urteetako hypei leporatu zaien irregulartasunaren eredu litzateke: aurreneko disko distirant bat, hurrengoek berdindu ezin izan dutena. Eta hala da: A Weekend In The City (2007) eta Intimacyk (2008), gaizki ez dauden arren, ez dute honen urgentzia zehatza. Hurrengoek, eta Okerekek bakarka atera dituenek, erabateko dekadentzia berretsi dute, eta nolabaiteko one hit wonder bezala utzi du disko hau. Lastima.

Radio 4, Enemies Like This, Astralwerks 2006.

Radio 4 brooklyndarren kasua pixka bat ezberdina da, alde horretatik: haien lehenengo diskoa, The New Song & Dance (2000), nekez lotu daiteke postpunkarekin (goizegi zen), eta new wave doinuen birziklapena zen gehiago; hurrengoarekin (eta DFA faktoriaren laguntzaz) ipini ziren estilo “berriaren” arrastoan (Gotham!, 2002), eta, izan ere, horixe izaten da adituek aukeratu ohi dutena Radio 4-en dance-punk delakoaren bikaintasuna azpimarratzeko. Ni, badakizue, arrarotxoa naiz eta haien azkeneko erreferentzia ekarriko dut hizpidera, Enemies Like This, izarretako bat nire iPodean, erregalatu zidaten zorioneko egunetik kasik. Dantzagarritasuna eta perkusioen zehaztasuna azpimarratuko nituzke nik kanta itsasgarri hauen ezaugarri nagusitzat. Batzuek The Clashekin konparatu dituzte, baina salbuespen bat edo besterekin (“Ascension Street”-eko oihartzun jamaikarrak, adibidez), zer ikusi gutxi dute (musikalki) britainiarrekin; ziurrenik haien letra batzuen kutsu ezkerzaleagatik egin da konparazioa. Bertan ageri ohi den analisi politikorako gaitasuna, zer esanik ez, The Clashena bezain azalekoa da, baina, dena den, gustua ematen du disko bat hastea “I was a prisoner in a factory / I can keep nothing for myself” deiadarrarekin. Dantza bai, borroka ere bai! [2017ko eguneraketarako oharra: disko hau izan zen Radio 4-k grabatu zuen azkena, urte batzuk geroago desagertu baitziren. Ikusten denez, sekulako bista daukat iraungo duten taldeen aldeko publizitatea egiteko…].

We Are Standard, We Are Standard, Mushroom Pillow 2008.

Zalantza batek hartu ninduen, jatorrizko artikulua idaztean, azken(aurr)eko disko honekin: Deloreanen bat, ala We Are Standarden bat? Bi arrazoik bultzatu ninduten, orduan, bilbotarren alde egitera: baga, Deloreanen gero eta deriba poperoagoak (maite dudana, baina postpunketik urruntzen duena), eta, biga, zuzenekoetan talde bakoitzak duen jarrerak: Deloreanen kantariaren hieratismoak mesede gutxi egiten die haien kontzertu teknikoki bikainei; We Are Standard ez dira agian horren perfektuak, baina gehiago transmititzen dute, eta hori inportantea da ikur gisa dantzagarritasuna duen talde batentzat (bueno, agian suerte txarra izan dut Deloreanekin, pentsatu nahi dut, eta egun txar pare batean harrapatu ditut, auskalo). Edozein modutan, iruditzen zitzaidan orduan, bigarren disko honetan jauzia eman zuten We Are Standard-ekoek aurrenekoarekin alderatuta (3000 V-40000 W, 2007; orduan Standard ziren soilik, baina izena aldatu behar izan zuten Portlandeko talde batekiko nahasketak saihesteko). Ez dakit Gang of Four-eko Andy Gillen produkzioagatik izango den, erabiltzen dituzten bi bateriengatik, edo abesti guztiak zeharkatzen dituen erritmo kutsakorrengatik, kontua da disko biribil eta jostaria atera zitzaiela, ingelesezko letra hutsal samarrekin (baina oso korugarriak) eta hutsegite bakar batekin: Laboaren “Gure bazterrak”-en haien bertsioa sartu ez izana bonus track gisa. Edonola ere: harrikoa egiteko nire soinu-banda nagusia, artikulua idatzi nuen garaian [orduz geroztik taldeak hirugarren aldiz aldatu du izena –orain WAS dira, auskalo zergatik– eta, Deloreanen urratsak jarraituz, dance-poperako bidea urratu dute, Madchester inguruan geldialditxo bat egin ondoren; Deloreanekiko nolabaiteko mimetismo hori kontuan hartuta, galdetzea dago ea beste “Simple Minds sindrome”  baten aurrean ote gauden, U2ren pausoen atzetik baitzebiltzan eskoziarrak garai batean, galbiderantz noski…].

Belako, Eurie, Gaua 2013.

Edonola ere, artikulu hau gaur egun idatzi izan banu, agian ez nukeen We Are Standard-en diskoa sartuko, hirugarren gisa, Belakoren bat baizik. Ze agian 2000ko hamarraldian postpunkaren kontuarekin hasi ziren talde gehienek “nagusi” egin eta abandonatu dute joera hori, honez gero, baina argi dagoena da revival hura gelditzeko etorri zela, etengabe sortzen baitira ildo horretako taldeak, munduko txoko guztietan eta, jakina, baita gurean ere. Azken aldi honetako sorpresarik ederrena, dudarik gabe, Belako bizkaitarrena izan da. Urteetan ikusi dudan zuzeneko indartsuenaren jabe, gurasoen diskotekatik (imajinatzen dut) ondo liseritutako eragin-sortarekin, dantzarako doinuen eta joera punk-agoaren dosifikazio zehatzarekin, arrakasta dezente lortu dute Euskal Herritik kanpo ere, oso bizkor gainera (ingelesez kantatzeak lagunduko zien, Deloreani eta WASi bezala; ematen du, Berri Txarrakek bezala, hori berau euskaraz lortzeko luzeago eta konstanteago aritu behar dela). Hori gutxi balitz, nire eta gure alaba nagusiaren gustu musikalak gurutzatzen diren puntu bakarrenetako bat bihurtu dira, preziorik ez daukana ni bezalako aita zaharruno eta (patetikoki) guayarentzat. Zalantza izan dut lehenengo diskoaren (Eurie maketeroagoaren) edo Hamen leundu, arrakastatsu eta perfektuagoaren (2016) artean, baina azkenean aurrenekoaren gordintasunarekin geratu naiz, oso ondo ezkontzen delako postpunkaren izpirituarekin (halakorik balego), eta, gainera, “Sea of Confusion”, “Southern Sea (Beautiful World)” Cureskoa,  eta “Stop Contradictions” bezalako luzokertzarrak dituelako. Tira, aurreko bandekin bezain suerte ona badut, gomendio hau Belakoren dekadentziaren ataria izango litzateke, baina hurrengo diskoa aurrerapenezko kanta bezain ona bada (“Render Me Numb”), ez dago kuidadorik.

[Testu honen lehen bertsioa Nabarra aldizkarian argitaratu zen, 2010eko otsailean]